Als kind fietste ik er al regelmatig langs. Dan zag ik het grote, grijze gebouw, de knipperende slagboom en het enkele speeltoestel op het grote grasveld. Altijd reed ik er voorbij. Maar op deze donderdagavond slinger ik met mijn fiets het terrein van azc Middelburg op. Om een kijkje te nemen áchter de slagboom. Om te zien dat het licht hier tussen de grauwigheid schijnt. En om te leren dat hoop en wanhoop hand in hand kunnen gaan.
Het is 18.48 als ik mijn fiets op slot zet. Ik ben een keer keurig op tijd – dat mag een wonder heten. Om 18.50 heb ik afgesproken met Marike Hoeks, programmacoördinator bij De Vrolijkheid Middelburg. Ik loop de komende tijd mee met deze stichting (dus niet met het COA zelf), die kunstactiviteiten verzorgt in asielzoekerscentra door heel Nederland.
Marike neemt me meteen mee naar een klein lokaal op het terrein van het azc. De vrolijke kunstwerken aan het raam en de kleiwerkjes in de vensterbank doen me denken aan het handvaardigheidslokaal van de basisschool. De Vrolijkheid prijkt met paarse letters op de deur. De Vrolijkheid staat ook op het shirt van Marike en op de flyers die aan de muur hangen.
Vanavond vindt in dit lokaal de tweede ronde van de workshop foto- en videobewerking plaats. We hebben nog een klein half uur om de eerste groep jongeren (13-18 jaar) uit te nodigen. En die tijd is eigenlijk te kort, weet Marike. De sociale drempel is hoog en vooral als er iets op de planning staat wat nog nieuw is. Daarom schoot ze voordat we naar het lokaal liepen, al wat tienermeiden aan. ‘Kom je ook? En neem je je vriendinnen mee?’ ‘Ik thuis vragen,’ is het antwoord. ‘Ze beloven ‘ja’, maar vaak komen ze toch niet’ vertelt Marike me even later. ‘We mogen blij zijn als de helft er is.’
,,'Kom je ook? En neem je je vriendinnen mee?' schiet Marike wat meiden aan.”
Ook in de appartementen – waar vooral gezinnen wonen – blijkt het hard werken om jongeren te overtuigen. ‘English, Nederlands?’ is Marike’s eerste vraag. Met een handjevol Engels, wat Nederlands en vooral met gebarentaal legt Marike uit waar de jongeren heen mogen komen.
Vooraf heeft ze wat namen met kamernummers genoteerd. Dat maakt het zoeken makkelijker. ‘U bent de moeder van Ahmed?’ vraagt Marike bij de volgende deur. Helaas, hij is niet thuis. De deur – met daarachter een levensverhaal wat ik zo graag zou willen weten – gaat weer dicht. Bij de volgende is het wel raak. Een meid van 16 aarzelt wat, glimlacht en belooft dan te komen. Haar zusje van 11 staat te springen om mee.
Opeens voel ik een klein handje tegen me aan. Het broertje van de meiden probeert op veel te grote skeelers vooruit te komen. Hij kijkt me vragend aan en grijpt mijn hand. Terwijl hij vol vertrouwen vooruit beweegt, zie ik lichtjes in zijn donkere kijkers verschijnen. Mijn hart smelt. Ja, het licht schijnt hier. Tussen de grauwigheid.
Reactie plaatsen
Reacties
Wat een mooi sfeerverslag! `k Zie uit naar de volgende blog.