Een paar minuten over half 8 waait kunstenaar Luk De Vrolijkheid binnen. De acht jongeren hebben de laptops op tafel verwachtingsvol opengeklapt. Een paar van hen kennen het programma al van de vorige keer. De anderen krijgen – in het Engels – een spoedcursus PhotoShop van Luk. ‘Luister eens mevrouw,’ zegt hij tegen het 16-jarige meisje. ‘Ik? Mevrouw?’ lacht ze hem hardop uit.
Ondertussen is de tiener druk bezig in het bewerkingsprogramma. Een foto van twee vriendinnen staat op het scherm. 'Ik wil er een tekst bij,' vertelt ze me. 'Wil jij die schrijven?' Op haar telefoon typt ze wat Syrische tekens. De vertaling neem ik voor haar over op de foto. Je bent de beste vriend die ik ooit heb ontmoet, staat er vervolgens in een vrolijk lettertype. Ze laat het scherm aan haar vriendin zien. Die begint te glimlachen en geeft haar een dikke knuffel. Zonder het azc hadden deze twee meiden elkaar misschien wel nooit ontmoet.
Tegen half 9 staat de oudere groep voor de deur. Eerst lijken er zes te zijn. Na een korte rookpauze van Luk, blijven er drie over. ‘Zie je hoe moeilijk het is om ze vast te houden?’ merkt Marike op als we in de keuken de koffie klaar maken. Toch stroomt het volgende uur het lokaal nog vol. Het zijn geen jongeren die aan Luks lippen hangen, maar volwassen jonge mannen. Ze hebben geen vermaning tot orde nodig. Hun ogen werken dubbel zo hard om Luks Engels en gebarentaal te volgen. En als Luk er zelf even niet uitkomt, vullen ze hem aan.
„Je bent de beste vriend die ik ooit heb ontmoet, typt ze.”
De wijzer van de klok is allang half 10 gepasseerd als Luk zijn laptop dichtklapt. Het is tijd om naar huis te gaan. Eén van de mannen, een Rus, blijft echter wat hangen. ‘I can show my work,’ oppert hij. Op één van de laptops zoekt hij zijn werk op en laat Luk een video kiezen. Terwijl vredige beelden, bommen en scherven over het scherm vliegen, staan de andere mannen nog te praten. Ze swingen wat mee op de muziek onder het beeld.
De blik van de Russische man blijft echter strak op het scherm. ‘I’ve took the shots myself,’ zegt hij als de video klaar is. ‘It’s the war. It’s now in Moscou, where I'm from.’ In zijn ogen ligt een diepe pijn. Luk kijkt hem aan. ‘Volgende week starten we de les met jouw video, dan nemen we er de tijd voor,’ belooft hij. Een kleine glimlach krult de lippen van de jonge man.
Als Marike even later de deur op slot draait, laait het enthousiasme van Luk op. ‘In deze jongens zit talent,’ stelt hij vast. ‘We móeten hier meer mee doen.’ Marike knikt.
‘Eerst dacht ik dat ik meer had met kinderen, maar het werk met deze ouderen vind ik eigenlijk nog mooier,’ vertelt ze me als we even later door het donker naar de receptie lopen. Ze levert haar portofoon in en meldt zich af.
´Ga eerst maar een nachtje slapen na al die indrukken,´ glimlacht ze naar me. Ik zwaai naar haar en trek - na een lange avond vol indrukken - mijn fiets uit het rek. Als ik het terrein afrij, knipperen de lampjes van de slagboom me vriendelijk toe.
Reactie plaatsen
Reacties