Het begint al donker te worden als ik op deze herfstige donderdagavond het terrein op loop. Louna (12) komt mij enthousiast tegemoet rennen en smeekt of ik naar haar afscheidsfeestje kom. Haar familie en een ander gezin verhuizen binnenkort naar een eigen huis. Ik kan er niet onder uit om even binnen te wippen bij de moeders en meisjes die vanavond in een lokaal bij elkaar zitten. Met dampende schalen komen ze één voor één aanlopen. Rolletjes döner, stukjes pizza en een gerecht waar ik nog nooit van heb gehoord, worden me toegestoken. ‘Nee zeggen’ is geen optie. Ik proef van alle soorten een beetje – en ’t is nog lekker ook.
Een kleine dreumes zingt ‘Happy Birthday’ in haar eigen taal. Louna en de andere meisjes hangen om me heen. Ondanks dat ze niet graag weg willen uit het azc, zijn ze in een feeststemming.
Als ik ook nog een stuk van de machtige roze taart achter de kiezen heb, glip ik snel naar binnen bij het lokaal van de Vrolijkheid. Daar heerst vanavond opperste concentratie. De jongeren stromen vanzelf binnen. ‘Wij komen, met vier,’ riep een 16-jarige meid me al van ver toe, toen we over het terrein liepen. Ze zit nu samen met haar vriendin over een laptop gebogen. Een vrijwilliger geeft hen uitleg. Hij komt zelf ook uit het opvangcentrum en spreekt hun taal. De ervaring die hij heeft met beeldbewerking, werkt aanstekelijk.
Halverwege de avond vind de wissel van de jongeren en ouderen plaats. De Russische jongen Vigo* heeft zijn eigen laptop mee. Na de 'heel-veel-suiker-met-een-beetje-thee' krijgt hij een knikje van Luk. De lampen gaan uit, zijn video start. Op het scherm verschijnen Zeeuwse vergezichten. Veel water, veel platteland en rijtjeshuizen. Een applaus volgt als de video stopt. De heren discussiëren, geven feedback. ‘Je andere video ook?’ vraagt Luk. Vigo aarzelt. ‘Er zit Russische muziek onder, die begrijpen jullie misschien niet,’ zegt hij. Hij slaat zijn ogen neer. ‘It’s very personal. It’s why I am here.’ Toch gaat hij overstag.
''Rolletjes döner, stukjes pizza en een gerecht waar ik nog nooit van heb gehoord, worden me toegestoken. Ik proef ervan en 't is nog lekker ook.''
Opnieuw speelt zijn video met oorlogsbeelden af. Afwisselend vliegen Hollandse plaatjes en beelden uit zijn ‘vorige’ leven voorbij. ‘Wherever I am, I’m not at home,’ besluit Vigo als de video is gestopt. De andere mannen knikken instemmend. Hun gevoel van hoop gemengd met wanhoop, is haast tastbaar. Deze mannen zijn hier veilig, maar niet thuis. Ze werken voor later, maar niet voor hun toekomst. Want hoe kun je dat doen als je niet weet waar de toekomst je brengt?
Er hangt geen zwaarmoedige sfeer. De mannen zijn hun humor ook niet kwijt.
In hun ogen ligt alleen die blik...
Het is die blik, waar Marike en Lindy en alle vrijwilligers door gemotiveerd worden. Gemotiveerd om deze mensen hoop te geven. Het licht voor hen te laten schijnen. Hun talenten te doen bloeien. En ik geloof al vanaf avond 1 dat die missie van De Vrolijkheid slaagt.
Het blijkt wel, als de mannen eind van de avond de deur uit gaan en ons groeten met een: ‘See you next week.’ Weinig is zeker. Maar volgende week. Dat is iets om aan vast te houden.
*fictieve naam i.v.m. privacy
Reactie plaatsen
Reacties