Simpele, bruine stenen vormen de buitenmuur van het lokaal van De Vrolijkheid. Maar niet voor lang meer. Een tijdje geleden klopte azc’er Patrick namelijk op de deur bij Lindy en Marike om foto's van zijn hobby te laten zien. Misschien hadden Lindy en Marike interesse? En of de twee dames dat hadden. Patrick blijkt een geboren mozaïekkunstenaar. En laat die buitenmuur van de Vrolijkheid nu net wel een opfrisser kunnen gebruiken. Dus is Patrick nu elke dinsdagmiddag bij De Vrolijkheid te vinden om zijn mozaïekhobby uit te voeren. En de deur, die staat open voor iedereen die wil aansluiten.
Lindy struinde vanmorgen in alle vroegte de kringloopwinkel af op zoek naar restpartijen oude tegeltjes. Daar kunnen de mozaïekliefhebbers deze middag mee aan de slag. In alle rust zitten een paar mannen gebogen over rode, oranje en blauwe stukjes tegel. Zelf komt Patrick met een deel van het kunstwerk aanlopen, waar hij op zijn kamer al aan heeft gewerkt. Twee dolfijnen springen uit het water. Een bolronde zon hangt boven de golven. Elk steentje is zorgvuldig met lijm vastgeplakt.
De concentratie in de ruimte is voelbaar. Een zacht deuntje klinkt uit de speaker en af en toe mompelen de mannen wat tegen elkaar. Medewerker Marina doet ijverig mee. Zij geeft later deze middag handwerkles aan de jongste groep kinderen. Ook bij hen is er vandaag opperste concentratie. De kinderen mogen met wol en een naald letters maken op stukjes piepschuim. De meesten herkennen het vilten nog van de vorige keer en gaan direct aan de slag.
In de naastgelegen ruimte zijn Lindy en Marike aan het werk. Daar kunnen ze samen de administratie bijwerken. Bonnetjes, papieren en agenda’s liggen verspreid over de tafel. Het is duidelijk dat achter al het creatieve werk een hoop rompslomp ligt. Of ze weleens klaar zijn aan het eind van de dag? ‘Klaar bestaat niet,’ verzuchten de dames. ‘Er is altijd nog wel wat te doen.’
''Een bolronde zon hangt boven de golven. Elk steentje is zorgvuldig met lijm vastgeplakt.''
Dat blijkt wel als door de dag heen verschillende mensen in de deuropening staan. ‘Marike, Lindy,’ kun je even komen? Een jongeman van een jaar of vijfentwintig wil foto’s laten zien van zijn tekenwerk. Of hij er ook wat voor De Vrolijkheid mee wil doen, vraagt Lindy. Hij aarzelt: 'Misschien.' Toezeggen doet hij niet. Lindy haalt haar schouders op, als hij weer weg is. 'Soms is dat niet wat ze precies willen, maar ze komen wel met hun vorm van kunst naar ons toe. Ze voelen toch dat ze hier terecht kunnen met hun talent. Dat is natuurlijk precies waarvoor we hier zijn.'
Kunst maken, dat kan iedereen, is het motto van De Vrolijkheid. Kunst is niet alleen hooggegrepen schilderwerk. Kunst zijn de bollen wol op tafel die omgetoverd worden tot vilten poppetjes. Kunst is het ritme wat medewerker Marjon slaat op de djembes die gereed staan voor volgende week. En kunst is het knutselwerk dat Fatih aan het einde van de middag in de lucht steekt. Welk verhaal erachter schuilt? Dat weet alleen hij, in zijn eigen taal. Maar voor ons is het kunst wat een plekje krijgt in het raamkozijn.
Reactie plaatsen
Reacties